Entre tanto, desde a última actualización, pasamos por un sexto aniversario e por un primeiro cabodano,
e a cativa xa ten dous meses e está no percentil 115.
Tag Archives: mamá
No cemiterio
Intenso de máis para esquecelo, este mes e medio no que a miña nai non deu acordado leva o camiño de quedar gravado a ferro na memoria.
Ata aquela chamada do meu pai anunciando que mamá non espertaba nunca nos tocara a morte tan cerca e, malia unha mínima esperanza que disque non había que perder, mamá, a avoa de opedro, non deu recuperado e, o luns pasado, deixaba de respirar.
Convencida de que con 61 anos aínda lle quedaba unha vida por diante e sabendo dos seus medos a unha morte de dor gustaríame que sequera lle dese tempo a dicirnos que a súa despedida non foi como ela temía, que en ningún momento foi consciente de que marchaba, que lle dese tempo a contarnos que sentiu o noso amor e que sabe que nunca a esqueceremos mentres esteamos vivos, que, con todo o que lle tocou vivir, foi feliz e que lle pagou a pena vivir e crear a familia que somos, que sabe que, desde que lembra a memoria, llo debemos case todo, incluida a mesma vida, que tivese tempo para un consello, ou unha bronca, para unha ollada e un sorriso, tempo, malia que for só un segundo, para darlle un bico ao meu pai, que merece iso e máis.
Entre bágoas soño que estas semanas non existiron e que imos chegar a casa dos avós e ela vai recibir a opedro cunha aperta e un bico, sígueme a parecer imposible pero o certo é que lembro a UCI, a 4 do hospital, as noites ao seu carón, esa mañá do día 22, e como foi que chegamos desde o tanatorio ata o cemiterio, onde agora opedro corre e xoga ás agachadas por entre os nichos. Estamos co avó e o avó quere estar cerca dela.
5 semanas, 5 días …e 5 anos
Mentres opedriño inflaba as fazulas para apagar o lume do número 5 que coroaba a súa tarta e lle cantabamos desexándolle un feliz aniversario, un nó na gorxa apretaba tanto que os sorrisos se confundían coas bágoas e facía difícil seguir a cantar.
A emoción tinguía os ollos, era un momento feliz, opedro facía cinco anos canda nós pero a súa avoa tamén se aboaba ao cinco, eran 5 semanas e 5 días os que levaba no hospital, onde segue atada ao seu fio de vida, aínda en coma.
Parece increible o que nos cambia a vida; non hai tanto que a miña nai lle preguntaba a opedro cando ía ser o seu aniversario e se a ía convidar á festa e agora é el o que pregunta cando vai ir ao parque coa avoa. Todos sabemos que para iso faría falta unha miragre.
Desde aquí, no hospital, onde está máis demostrado ca en ningures o fráxil que é a vida, só desexo que podamos seguir xuntándonos para seguir contando aniversarios ao redor do máis grande que pasou nas nosas vidas, porque pase o que pase, a avoa seguirá con nós mentres teñamos vida.
Un mes de amor e dor
Foi hai un mes, ela estaba noutro hospital e ingresara por mor da extracción dunha pedra do colédoco. O meu pai estaba a amosarme a pedra que lle deran nun bote e ela, que estaba a durmir por mor das dores que tivera logo da ciruxía, acordou, incorporouse un pouco e díxome,
E ti que fas aquí? Non tes que ir traballar?
Esa noite durmiu e xa non acordou, iso foi hai un mes.
Confirmo lendo no meu twitter que isto non é un soño e que apenas foi un mes, sen ela o saber, a sobrevivir á hemorraxia cerebral daquela noite. O tempo xoga en contra, os xeranios que a miña nai prantara xa botaron flor.
A compañeira de toda unha vida
Hoxe, co seu permiso, e o meu mal galego, vou ocupalo seu posto…A 27 kms alguén seica tirou a toalla, e xa non quer respirar máis…ÉL está o seu carón, os cinco o están…ó maior vaiselle a compañeira de toda unha vida, a quen, despois de tantos anos xuntos, sempre lle daba un bico ó sair e ó chegar a casa…os outros están a piques de perder á persoa que os levou da man tantos anos….E todos choran, e as as súas bágoas son as miñas, e o seu dolor e o meu, e en especial sinto o seu dor, o de ÉL, porque a nosa comunicación é tal que somentes con mirarnos ós ollos sempre sabemos o un do outro…e ÉL ten tanto dor e é tan profundo que as súas bágoas, que son as miñas, apenas me deixan mira-las teclas do seu Mac…xa fai máis de dezasete anos que nos miramos ós ollos, e só pensar que algún día tamén nos perderemos o un o outro…
…..só queda agardar…..
tqt
P.S. editado por min (opaco) para poñer un título ao que escribiu a nai de opedro sen o meu permiso, que nin falta que facía.
20 días no Xeral
Fáiseme estraño, logo de tantos anos de ser ela a coidar de todos nós, organizar quendas para vir ter conta dela. Esta noite, despois de 20 días na UCI, é a súa primeira noite na habitación, a primeira de moitas.
Fálolle pero ela non di nada, apenas move as pálpebras de cando en vez sen abrir os ollos, e eu sigo falando, e así unha e outra vez entre aloumiños e bicos.
Seguimos agardando, non sabemos ben o que, pero disque a mellor medicina para estes doentes é o amor. Tentarei devolverlle o que poida, collo a súa man e aprétoa, ela non pode. Isto vai ser moi duro, mamá está en coma.
Carrouchiño
Estes días levo chorado coma nunca, creo que me vai ben. Estamos a visitar a UCI e, hoxe, o meu pai e os seus catro fillos estivemos a falar das últimas vontades da miña nai.
Meu pai contábanos que cando comentaban do que facer o día que un deles morrese e el dicía onde quería ir enterrado, ela sempre lle dicía que el habería ir onde ela quixese, que por idade, el ía primeiro. Moito choramos, quizais porque sabemos que, no fondo, esa é ela e a súa vida, a dunha nena-nai, a maior de dez irmáns que hai 40 anos coñeceu a meu pai no tranvía de Vigo a Baiona e, que a base de sacrificios, construiron e nos deron todo o que agora temos vivindo o un para o outro e pensando sempre na súa familia.
Debe haber poucos lugares como a UCI onde se respire tanta humanidade, onde se experimenta o limitados que somos rodeados dunha intensidade inmensa, un lugar onde se escoita moitas veces o de que mentres hai vida, hai esperanza, pero onde ninguén dá atopado o fio ao que amarrarnos.
Mentres tanto, o seu carrouchiño, o apelativo cariñoso con que os meus pais comen a bicos ao noso opedro, mándalle bicos todos os días á súa avoa, pero a ela quédalle un carroucho, na súa primeira acepción, por percorrer, sexa cal sexa o desenlace.
Marcho, saio para o Xeral, volvo aló a seguir a darlle máis bicos e aloumiños dos que lembro darlle en toda a miña vida. Querémoste moito mamá.