Estes días levo chorado coma nunca, creo que me vai ben. Estamos a visitar a UCI e, hoxe, o meu pai e os seus catro fillos estivemos a falar das últimas vontades da miña nai.
Meu pai contábanos que cando comentaban do que facer o día que un deles morrese e el dicía onde quería ir enterrado, ela sempre lle dicía que el habería ir onde ela quixese, que por idade, el ía primeiro. Moito choramos, quizais porque sabemos que, no fondo, esa é ela e a súa vida, a dunha nena-nai, a maior de dez irmáns que hai 40 anos coñeceu a meu pai no tranvía de Vigo a Baiona e, que a base de sacrificios, construiron e nos deron todo o que agora temos vivindo o un para o outro e pensando sempre na súa familia.
Debe haber poucos lugares como a UCI onde se respire tanta humanidade, onde se experimenta o limitados que somos rodeados dunha intensidade inmensa, un lugar onde se escoita moitas veces o de que mentres hai vida, hai esperanza, pero onde ninguén dá atopado o fio ao que amarrarnos.
Mentres tanto, o seu carrouchiño, o apelativo cariñoso con que os meus pais comen a bicos ao noso opedro, mándalle bicos todos os días á súa avoa, pero a ela quédalle un carroucho, na súa primeira acepción, por percorrer, sexa cal sexa o desenlace.
Marcho, saio para o Xeral, volvo aló a seguir a darlle máis bicos e aloumiños dos que lembro darlle en toda a miña vida. Querémoste moito mamá.
Síntolle ben. Moito ánimo.
bicos e apertas
Apertas para ti e para opedro
Enviámosvos moitos beixiños, para que aínda teñades máis para repartir.
Moito moito ánimo, tede forza
Unha aperta moi forte.
Ánimo e unha aperta ben forte.
Moita forza e moito ánimo.
Unha aperta moi grande.
Unha aperta ben grande, e moito ánimo para ti e todo o clan.
te quiero. Penso que nestes dias e a palabra que mais me sae da boca….TE QUIERO….
agradecido de corazón, unha aperta grande para todos vós :)
Tamén eu lle ando estes días coa morte derredor aínda que non me pilla tan preto. Deséxolle fortaleza para superar a tristeza e a desesperanza. Unha fortísima aperta.
Forza, calor e palabra.
Joder que post máis bonito. Que xa sei que o post é o de menos, pero conmoveume moito, está cheo de amor. Se escribir e que che escribamos che fai todo máis levadeiro, aquí estaremos, compartindo emocións. Un bico moi grande, e moita forza.
Umha aperta.
Ánimo !.
Unha fortísima aperta para ti e a túa familia con todo o meu agarimo.